W życiu starożytnego miasta łaźnie odgrywały bardzo dużą rolę. Tutaj często spędzano połowę dnia. W Pompejach zachowały się one w dobrym stanie.
W mieście były trzy łaźnie miejskie: dwie całkowicie wykończone i trzecia w trakcie budowy. Większość z nich była bezpłatna i z podziałem na sektory: męski i żeński.
Najstarsze i największe to Łaźnie Stabiańskie, które pochodzą z okresu samnickiego, zmodernizowane po założeniu kolonii. Kolejne to Łaźnie Rynkowe, wybudowane za czasów rzymskiej kolonii oraz Łaźnie Centralne, wybudowane po trzęsieniu ziemi w 62 r. n.e., które nie zostały wykończone.
Poza murami miasta, przy Bramie Morskiej znajdują się łaźnie podmiejskie, wybudowane na przełomie I w. p.n.e. I I w. n.e. Plan tych dwóch ostatnich łaźni różni się od poprzednich tym, że nie ma podziału na sektor męski i żeński, więc wszystko wskazuje na to, że istniał w nich podział na godziny dla kobiet i mężczyzn.
W mieście były również łaźnie prywatne: tzw. Łaźnie Sarno oraz Łaźnie Julii Felix. Korzystali z nich arystokraci rzymscy i były płatne.
