W Pompejach znajdowały się dwie sceny. Teatr Wielki został zbudowany już w okresie samnickim w II w. p.n.e. na zboczu wzgórza. Teatr mały Odeon, zwany przez Rzymian Theatrum Tectum, powstał w 80 r. p.n.e.
Rozbudowano go za czasów Augusta przez duumvirów Marka Holkoniusza Rufusa i M. Holkoniusza Celera, o czym świadczą napisy znajdujące się w teatrze. Mógł pomieścić od 3,5 tys. do 5 tys. widzów. Odbywały się tutaj przedstawienia teatralne: tragedie i komedie.
Widownia była w kształcie podkowy, podzielona na trzy części: Ima Cavea – na dole przeznaczona dla decurionów i dla ważnych osobistości, media cavea –otoczona korytarzem krytym z sześcioma wyjściami do poszczególnych sektorów, dla średnio zamożnych oraz summa cavea – dla najbiedniejszych, dla plebsu.
Przestrzeń między sceną a widownią nazywała się orchestra – była przeznaczona dla chóru. Po obu jej stronach rozciągały się się tribunalia, czyli loże honorowe, przeznaczone dla kapłanek i kapłanów. Całość była przykryta velarium, czyli płótnem lnianym, na słoneczne i deszczowe dni. Scena była udekorowana marmurowymi statułami. Cała widownia była otoczona murem, a na jego szczycie znajdowały się drewniane maszty, na których rozciągano velarium.
Teatr mały Odeon, zwany przez Rzymian Theatrum Tectum, został wybudowany w pobliżu w 80 r. p.n.e. przez duumvirów C. Valgusa i M. Porciusa Pełnił rolę teatru muzycznego, gdzie odbywały się przedstawienia mimów i widowiska muzyczne. Mógł pomieścić ok. 1.200 osób. Posiadał drewniany dach, który runął podczas erupcji w 79 r. n.e.
